تمامی زبان ها گرامری دارند که از اجزای فونولوژیک و قواعد مربوط به سیستم صدایی آن زبان، اجزای سمعک هوشمند زیمنس  مورفولوژیک و قواعد حاکم بر اَشکال کلمات و همینطور اجزای نحوی (syntactic) و قوانین حاکم بر ساختار جمله تشکیل شده است. جزئیات مربوط به زیرمجموعه های (subsystems) گرامر از زبانی به زبان دیگر متفاوت است اما وجود این اجزای مستقل، نوع اطلاعاتی که در خود دارند و شکل و خصوصیات گرامر آنها در تمامی زبان ها مشابه است. این نکته برای زبان هایی با رسوم ادبی طویل و زبان های فاقد سیستم نوشتاری، زبان هایی با میلیون ها گوینده در سراسر دنیا، زبان هایی با تنها چند گوینده در یک منطقه کوچک، زبان هایی که از گفتار به عنوان فضای اصلی انتقال اطلاعات استفاده می کنند و نیز زبان هایی که از اشارات دست و صورت استفاده می کنند (زبان اشاره) به همان میزان صحت دارد. شکل کلی، زیر سیستم ها، سازمان بندی و عملکرد گرامر همگی جهانی و همگانی بوده و بنابراین در تمامی زبا ها مشترک هستند.
یکی دیگر از ویژگی های همگانی زبان انسان این است که گرامر ویژه هر زبان توسط چیزی به نام گرامر همگانی یا Universal Grammar (UG) محدود شده است. UG شامل اصولی کلی است که در تمام زبان ها مشابه اند و مشخص می کند زبان ها به چه طرقی می توانند متفاوت باشند. ویژگی های مربوط به زبان های خاص تنها به چند طریق محدود از هم متفاوتند و این تفاوت ها موجب شکل گیری دسته های بزرگی از زبان ها می شود که در زمینه یک ویژگی خاص با هم مشابه هستند.

منبع : 

tehransafir.com/%D8%B3%D9%85%D8%B9%DA%A9-%D8%B2%DB%8C%D9%85%D9%86%D8%B3-%D8%B3%DB%8C%DA%AF%D9%86%DB%8C%D8%A7-%D8%A2%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86/